Fossiel DNA van uitgestorven paardensoorten vanover de hele wereld werpt een nieuw licht op een van de meest prominente voorbeelden van evolutie, die van de paarden, gedurende de laatste 55 miljoen jaar.
Het onderzoek werd uitgevoerd door een internationaal team van onderzoekers en het Australian Centre for Ancient DNA (ACAD) van de universiteit van Adelaide. Het werd gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).
Van de lijn van de paarden zijn nu alleen nog het moderne paard, de zebra, de wilde ezel en de gedomesticeerde ezel over. Vele andere soorten zijn in de laatste 50.000 jaar uitgestorven.
ACAD directeur Professor Alan Cooper zegt dat ondanks een uitstekend fossiel bestand van de Equidae, er nog steeds gaten zijn in de kennis omtrent hun evolutie. “Onze resultaten veranderen niet alleen het basale beeld van de recente evolutie van de paarden, maar ook onze ideeen over de hoeveelheid en de kenmerken van uitgestorven soortem.”
In het onderzoek werden botten uit grotten gebruikt om nieuwe paardensoorten in Eurazie en Zuid Amerika te identificeren. Ook werd duidelijk dat de Kaapse zebra, een uitgestorven reuzenvariant uit Zuid Afrika, eigenlijk niet meer was dan een grotere variant van de moderne gewone zebra. De Kaapse zebra woog zo’n 400 kilo en had een schofthoogte van 150 cm.
“Tot de groep van de gewone zebra behoort ook de fameuze uitgestorven quagga, dus onze resultaten bevestigen dat deze groep zeer variable was in zowel grootte als in kleur van de vacht.”
Eerste auteur van het artikel, Dr Ludovic Orlando van de universiteit van Lyon, zegt dat de onderzoeksgroep een nieuwe soort van het kleine hippidion paard in Zuid Amerika heeft gevonden. “Eerder gevonden fossielen suggereerden dat deze groep onderdeel uitmaakte van een oude lijn uit Noord Amerika, maar het DNA bewijst dat deze ongewone vormen onderdeel waren van de moderne radiatie van de paardachtigen,” aldus Dr Orlando.
Een nieuwe soort ezel werd ontdekt op de Russische vlakten en lijkt gerelateerd te zijn aan Europese fossielen die meer dan een miljoen jaar oud zijn. Koolstofdatering laat echter zien dat deze soort 50.000 jaar geleden nog leefden.
“Over het algemeen laten onze nieuwe genetische resultaten zien dat we hebben onderschat hoeveel een enkele soort in tijd en ruimte kan varieren, en we hebben foutievelijk aangenomen dat er meer diversiteit onder de megafauna soorten was,” zegt Professor Cooper. “Dit heeft belangrijke implicaties voor ons begrip van de menselijke evolutie, waar op dit moment een groot aantal soorten uit een relatief klein fossiel bestand herkend worden. Het betekent ook dat het verlies aan soortendiversiteit aan het einde van de laatste ijstijd misschien niet zo groot was als voorheen gedacht werd.”
“Hier tegenover staat dat DNA studies hebben aangetoond dat het verlies aan genetische diversiteit in veel overlevende soorten extreem hoog is,” zegt Professor Cooper. “Dit heeft enorme implicaties voor biodiversiteit en impact van klimaatveranderingen in de toekomst.”
Bron: Sciencedaily